2nci sürgün

1864
yılından sonra, dalga dalga Anadolu topraklarına sürgün edilmiş Çerkes
milletlerinden bir emanetim size. Doğduğumdan bu yana büyüklerim bana devleti
vatan olarak öğretip, vatan konusunda nasıl duracağımı öğretti. Ben, vatanını
seven, koruyan, kollayan ve düşmana taviz vermeyen bir insan olarak büyüdüm.
Ben beton şehirler arasında apartman dairelerinin soğukluğunda bir yerlerde
doğmadım ve büyümedim, fakat devletin ekonomik yapısı gereği ile ailem
şehirlere taşındığından bu yana, şehirlerin içinde sürgün hayatı yaşayıp
gidiyorum. Bana göre Türkiye toprakları üzerinde asimile olanlar sadece
Kürtler, Çerkesler, Araplar, Ermeniler, Rumlar, Bulgarlar ve Lazlar değil. Bu
ülkede Türklerde asimile oluyor ve hep birlikte tüm örf, adet ve geleneklerimizi
unutuyoruz. Bu konu esasına göre Türkler bize göre biraz daha şanslı çünkü
devletin onlara sağladığı bazı olanaklar var ve en azından kimse sorgulamadan
Türkçe eğitim alıp, konuşabiliyor. Bizler bunu talep edince terörist olmaya
kadar varan ve ihanete kadar çıkan bir suçlanma ile karşı karşıya kalıyoruz.
Oysa, benimde dedelerim bu ülkenin kurulumunda savaşmış, kan dökmüş, meclise
girmiş, memurluk yapmış ve vergi ödemiş insanlardır. Bizim ikinci sürgünümüz
köylerden şehirlere doğru olmuştur. Şehirler ki, kapitalizmin pençesinin en
keskin yerlerini saplarlar içindeki insanlara, yüreklerinden aşklarını,
sevdalarını.. hayatlarından onurlarını, şereflerini.. fikirlerinden
dayanışmayı, yardımlaşmayı söker alır; dilimizi mi, adetlerimizi mi, kültürümüzü
mü sağ bıraksın. Bırakın efendim, Allah aşkına bırakın.. Tam bir tüketim
çılgını oluyor insanlar hem de ne ırk ne din ne de dil fark ediyor.. Baktığını
göremeyen, gördüğünü anlamayan, satın alan ve ticaret yapan; ilişkileri zayıf,
performansları yüksek insanlara dönüşüyoruz ve hergün aynı yerlerde, aynı
görüntülere o kadar tabi kalıyoruz sessizleşiyoruz, yalnızlaşıyoruz ve
robotlaşıyoruz. Köylerde güzeldi aslında, tarlamıza gider, ekinimizi biçer,
yemeğimizi yer… düğünümüz varsa düğünümüze, toplantımız varsa toplantımıza
giderdik… bazıları köyün manzaralı yerlerinde oturup sohbet ederken, kimse
neden Çerkesçe eğitim verilmiyor tartışmazdı çünkü köyün anadili Çerkesçe
olurdu. Çocuklar doğduğundan beri Çerkesçe konuşmaya tabi kaldıkları için doğa
gereği Çerkesçeyi öğrenirler ve konuşurlardı. Sonra devletin kapitalist
ünitelerinin baskısı gereği, ekonomik açıdan kendine yetemeyen aileler mecburen
şehirlere doğru göç etti, şehirler köylere mi benzer? Herkes farklı bir milletten,
ayrı bir havadadır ve mecburen herkesin bildiği ortak dili dolarsın ağzına.
Tabi yaşamak için anlaşmak mühimdir ve genelde anlaşmak içinde konuşmak
gerekir. Şehirlere göç arttıkça, dilimize talep azaldı ve bugün yumurta kıça
dayandı. Bir seçim yapmak zorunda kaldık! Ya herkesin bildiği gibi uslu
çocuklar olacak, ne verilirse yiyecek ve şükür edecektik her şeye rağmen ya da
artık yok olduğumuzu gördüğümüz için acı çekip bağırmaya başlayacaktık. Bizim
büyüklerimiz, (Kaffed gibi) sessizliğini korudu, gençliğimize dur dedi. Onlara
göre bilinen Çerkes modelini korumak ve uslu yapıyı bozmamak, bizim üzerimize
gelebilecek baskıları yok etmek miydi? O bile olsa, yakın gelecekte Çerkesçe
konuşmayı bilmeyen Çerkeslerin çoğalması, onların çocuklarının yalnızca Çerkes
olduğunu bilmesi ve torunlarının bunu önemsememesi haliyle Çerkesliğin
erimesini göz önüne alarak baktığımız zaman artık bizde kötü insanlar olarak
bilinmeyi dahi göze alarak, büyüklerimizin çıkaramadığı sesi kendimiz bağırmaya
karar verdik! Geç olmadan, elimizden geleni yapmaya-da niyetliyiz. Şimdi, ya
köylerimize dönüp, açlığımızla varolduğumuz kadar yaşayarak kendimizi korumaya
alacağız ya meydana çıkıp insanlara derdimizi anlatacağız ya da geri döneceğiz.
Bu bizim ayıbımız değil, hakkımız ve geleceğimizdir.

Canberk Apiş

Share: