Biz, o kayıp çocuklarız!

Biz o kayıp çocuklarız!


Kimse kimseye tahammül edemez mi? Şimdi soruyorum sizlere, bırakın türkü, kürdü bir tarafa, bir tarafa bırakın sunniyi, aleviyi.. bir çocuk olun, bir de abi bulun kendinize, bir de anne ve birgün abinizi gözaltına alsınlar; abinizin suçu da; sistemin hastalıklı olduğunu düşünmek ve hastalıkla mücadele ederek; insanların huzur ve refah içerisinde yaşayacağı bir dünya hayal etmek olsun; ta o güne kadar bir can yakmamış, bir köpeğe bile git demeyecek yufka yüreklilikte olsun, ağaçları ve doğayı sevsin, insanı sevsin, insanlığı sevsin, abinizi çok yakından tanıyın; kimseye bir zarar veremez, herkesin iyiliği ister olsun abiniz ve birgün abinizi yanınızdan, kollarınızdan,  yaşamınızdan, her yerden; önerdiği kitaplardan, ettiğiniz küçük tatlı kavgalardan, gidiyorum demesinden ve annenizin geç kalma demesinden mahrum bırakılın.. bunu yaşayın;

ne bileyim; Tolga Baykal Ceylan olun.. abiniz olsun, annesi olun, o annesi olun bir defa..

düşünün...
şimdi bir daha düşünün; siz, 2004ten beri yoksunuz...
; abiniz 2004ten beri yok
; oğlunuz 2004ten beri yok..

ne bir haber, ne bir şey.. hatıraları var, o yok.. gülüşünün hatırası, sinirinin, kitap okurken, kahvaltı yaparken, birinci sınıfa ilk başladığı günün hatırası, ilk itirazı, ilk sorusu.. ilk adımı, ilk nefesi.. hatırası var; o yok.. o yokluğunu neyle doldurabileceksiniz? Ben ölümün hayatın bir parçası olduğunun farkındayım, ancak Tolga da, bir çok kaderdaşı da hayatın bir parçası olan ölümün değil; sistemli bir hastalığın mutluluğa karşı katledici öfkesiyle; annelerinden, gülüşlerinden, hayatlarından koparıldılar. Arkadaşlar; Şimdi buraya ne yazsam az, ne yazsam çaresizlik hissi uyandıracak; ama dedim ya! Yüzlercesi var, ama sadece bir tanesini tanıyın ve onun annesi olmayı deneyin bir..

Sonra, Adaleti neden aradığımızı sorun kendinize..
Sizler ömrün bir yerindesiniz, ne olursanız olun.. bir zamanlar birilerinin bebeği, şimdi de belki bazı bebeklerin annesi-babasısınız.. kim olduğunuzu umursamıyorum bile; İnsansınız. Hangi partiye oy verirseniz verin, hangi lideri severseniz sevin, sizi kaç torba kömürle satın aldıklarını hiç sormadım ben, hiç kimseye.. Hele ki; sizi öyle eleştirip Mersin'de CHP'nin dağıttığı bedava mazotu bile bile, sırf size karşı olsun diye, sizi ezsin diye kaç torba kömür, kaç paket makarda, iş mi demem.. bilirim ki; bu sistemli hastalıkta hepimizin bağzı sorumlulukları var ve belki sizi elinizden tutan yok.. ortaya canını koymayanlar, elbette kaybedecek birşeyleri olanlar ama ortaya canını koyanlar da var.. bunları unutun;

Siz de, bende herhangi bir Adem olalım, Havva olalım;

Kadriye Baykal Ceylan olalım,
Tolga Baykal Ceylan olalım..

sonra kaybolalım; neredeyiz, kiminleyiz, nasılız? Bilinmiyor.. Hatıralar; ilk nefes, ilk emekleme, ilk anne deyişi, ilk okula başlayışı, ilk dayak yemesi, ilk dövmesi, ilk takdiri, ilk karnesi... sonra; ... ?

Share: