Teoride "yerden 5 karış havada" Pratikte "yerin dibinde"

Örgütlülük, kişisel becerilerin bir araya gelme tesadüfünü hızlandırmak için yapılmaz. Örgütlülük; temelde bir amaç için, bir hedefi misyon edinen ve o misyona ulaşabilmek için mücadeleyi organize eden başlı başına bir öz disiplin ve öz yönetim halinin koordinasyon halinden başkası değildir zaten.  Ama bu durumu çok çetrefilli bir şekilde, misyonun; kendine çağırdığı insanları ürkütecek şekilde karmaşıklaştırmakta, "amaç" ları doğrultusunda bir "örgüt"ün ancak kendi tercihi olabilir. Fakat misyon konusunda bile ortaklaşamayan kişilerin, gerçeğe hitap eden bir salt bir amaç etrafında nasıl birleşemeyecekleri konusunda bakıldığında, bu tip insanları birbirine zorlayan ve anlaşılabilir bir dile döküldüğünde "slogan"dan öteye geçmeyecek söylemleri, kullanılan dilin insan aklındaki etkileri konusunda önümüzde inceleme olarak duracak ve bizim için birbirine zorlanan insanlar ile birbiriyle buluşan insanlar ikileminin "tam" ayrımı olarak duracaktır.

Örgütlülük, üslup, teori ve pratik olarak konumuzu Çerkesliğe indirgeyelim.

Yaşanılan bunca pratik deneyim tüm arkadaşlarımıza bazı fikirler verdi ve vermeye de devam edecek. Özellikle; teorik olarak kendini geliştirmiş ancak pratik olarak çok eksiği bulunan arkadaşlarımız; bugüne kadar okuyarak bildikleri herşeyi yaşayarak sınamaya başladılar. Bu biraz sancılı bir dönemdi ve elbette hiçbirimiz çok kolay günler yaşamayacağımızın da farkındaydık. Birbirimize birgün yalan atmadık, tartıştık-kavga ettik ama küsmedik. Harekette genel sorumluluklarımızı hep birlikte belirledik, belirlenen bu sorumlulukları hiç kimse atomize edip birilerine dayatmadı; herkes yapabileceği kadarını kendi üstlendi ve gayette başarılıydı. Gecikmeler, aksamalar, yavaşlamalar; başka saçma sapan insanların söylediklerini kafaya fazla takıp üzülmeler, kırılmalar oldu; ama hep birlikte, birimizin eksik kaldığı yeri bir diğeri tamamlayarak geride belirlediğimiz sorumluluklardan birini bile eksik bırakmadan bugüne ulaştık. Bu organik bağlar ile, öz disiplin kavramsallığımız; tüzük örgütlenmelerin yapay olan bütün kudretsel duruşlarına, beton gibi dikilmiş ama ağırlığından hareket edilmeyen ilkelerine karşın; amaçtan zerre sapmadan, hedeften milim oynamadan pratik bir hareket kapasitesi kazandırdı bize. Bu yaptığımız; örgütün organik haliydi. Herhalde örgütün geleceğini öz fedakarlığın tesadüflerine bırakmayacağız; referans olarak bizi birbirimizle buluşturan "enternasyonalizm" bunu içselleştirmek için daraltıp temsil etmeye gönüllü olduğumuz "Çerkeslik" ve yaşadığımız coğrafyanın mücadele geleneklerine uygun, enternasyonal ölçekte; "adalet, eşitlik ve özgürlük" isterken bunu özellikle "Çerkes" olarak yapabilmek için "kardeşlik, dayanışma" kavramlarını kullanacağız. Bunu başaracağız, kritik sayımızın bir önemi yok ve sanılandan daha da kalabalık olduğumuz artık fark edilir bir durumdadır. Kısacası; Başlık atıp, ilkeler belirleyen ve o ilkelerin içini doldurmak için didinirken kilitlenen, örgütsel niceliğe, nitelikten daha fazla önem gösteren örgütlülüklerin aksine; uyumlu ve dayanışabilen niteliği yakalamış insanların bir araya gelerek bu "enternasyonalizm"den "çerkesliğe" daralan bu amaç için örgütlenerek; birikimsel ilkelerin bu doğrultuda buluşmasını ve hareket etmesini sağlayabilmemiz bizim için başarıdır. Hiç kimse taşıyamayacağı bir ilkeye zorlanmamış, kapasitesi olmayan insanlara işkence mahiyetine varacak ilkesel teyammül fetişizmi yaşatılmamıştır. Teyammül fetişleri; teorilerinin çıtasını bir hayli yüksek tutarken, bunu pratiğe dökme (dökememe) konusunda yerin altına saplandıklarını her halleriyle gösteriyorlar. Kaldı ki; tüm ilkesel duruşlara rağmen, normal şartlarda yanyana gelemeyen ve uzlaşamayan insanların "çerkes" ağırlığıyla "akp karşıtlığı" gibi daracık bir yerde buluşabilmeleri de şahsen bana çok enteresan geliyor.

Yakaladığımız ivme, açtığımız yol ve bu yolun şuanlık cezbediciliği; ulusal (çerkes) hareketin diaspora kanadında fark edilmiş ve tartışmaya açılmış durumda. Ben ve ÇSD-Aktif hiçbir arkadaşım ulusal bir mücadele vermiyoruz, ancak dayanıştığımız ya da bizzihati başını çektiğimiz temasların ulusal mücadele veren "çerkes" hareketlerine ilham vermesinide eleştirecek değiliz. Aksine; batağa saplanmış "Çerkes Milliyetçiliğinin(Türkiyede)" milliyetçiliğin tüm sağlıksızlığına rağmen, kendi öznel zeminini yakalaması ve bu durumun tecrübe edilerek atlatılmasınıda gerekli buluyoruz. Türkiye'de Çerkes Milliyetçiliğine soyunan kesimin Türkçülük yapması, Çerkes Milliyetçilerini düşündürmelidir ve diaspora olmanın onları taşıdığı zemin değerlendirilerek kavramsal netleşme için Türk Milliyetçiliği işe Çerkes Milliyetçiliği ayrıştırılmalıdır. Çerkes Milliyetçiliğinin neden Kürt düşmanlığı olmaması gerekliliği de tartışılmalıdır. Bir üslup yakalanmalı, bu üslup savunulmalı ve gerçek netleşme konusunda gerekirse kırıcı ayrışmalar bile göze alınmalıdır. Bu elbette milliyetçilerin tartışmasıdır ve ne yapacakları kendi tasarruflarıdır. Bizim irdelememiz, tartışmaya açmamız gereken konu; mücadele verdiğimiz "tekçi devletin" zihniyetiyle hembir olmuş "herkes çerkes" şiarını sanki solun gerçekçiliği gibi savunanlar olmalıdır. Biz farklılıkların, birbiriyle dayanışma içerisinde olmasını savunuyoruz; ama dayanışmak için ödün vermeyi/verdirmeyi benzemeyi/benzetmeyi reddediyoruz. Örneğin; hepimiz türküz dediğimizde, kimliksel bir sıkıntının kalmayacağı bu ülkede neden çerkes kimliği için örgütleniyoruz? Çünkü "ne mutlu türküm" diye bizi asimile eden bir sistemle savaşıyoruz. Kendini Çerkes, halkını da Çerkeslerin bir boyu sanan Oseti, Abhazı görünce bu bizim ayıbımızdan başka hiçbir halt değildir. Bunu anlamalıyız. 

Pratiğin bizi çıkardığı yol, bizde bıraktığı tecrübe; kudretli teorilerini yerinden kımıldatacak enerji bulamayan yıllanmış örgütlere de ilham kaynağı olmalıdır.

Share: