Hayvanseverlik mi? Hadi be...
Şehirleşmeyle başlayan ilginç bir serüven, bir çeşit günah çıkarma terapisi gibi adeta. Çoğu kimse, hayvanların kendi doğasını altüst eden varlığımız hakkında bırakın birşeyler yapmayı, bunu düşünmezken bile; evindeki kediyi vegan beslemeyle kendini rahat hissediyor olabilir, oysa biz bugün insanın etçil olmadığı konusunda ne kadar eminsek, şuna da emin olmalıyız ki; kediler de otçul değildir ve bunu tartışmak bile kediye karşı yapılmış ahlaksızlığımızın daniskasıdır. Ama en büyük ahlaksızlığımız bu değil! Hadi gelin kediye ahlaksızlık yapmayalım diyecek olsak, bu sefer o kedinin kabına koyduğumuz mamaya dönüşen canlıya ahlaksızlık yapmış olmaz mıyız? Hemde büyük bir endüstri ve bu endüstrinin içinde muazzam derecede korkunç bir zulüm, işkence, kölelik ve ölüm sürecinden geçmiş o canlılara? Ama tek ahlaksızlığımız bunlar da değil. Saymakla tükenmeyecek kadar ahlaksızlığımız var bu konuda ve biz hangi tarafa ahlaksızlık yapacağımızı tartışıyoruz bence. Zaten şehirlerimiz, şehirdeki yaşama alışkanlıklarımız, varlığımız bir ahlaksızlık. Ahlaksızca, bencilce, türcü, erkil, efendi mantığıyla kurulmuş toplumların, kurduğu şehirlerde, koyduğu kurallarla yaşayan, gördüğü şeyden rahatsız olup bu rahatsızlığını görmediği birşeylerle gidermeye çalışan insanlarız bence. Bunu kabullenmiyoruz ama içinde yaşıyoruz ve evimizde neden bize muhtaç yaşadığını umursamadığımız kedinin-köpeğin şuanda ne yemesi gerektiğine biz karar veriyoruz.
Gerçekten çok hayvanseverce...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder