Öfkeliyim, hüzünlüyüm, acı çekiyorum..!
Daha bir kaç gün önce yine buradan Rojava'ya gidişlerini selamladığımız yoldaşlarımızın dün ölüm haberlerini aldık. 32 ölü, 32si de ölümüzdür. 32si de kardeşimizdir, 32si de yoldaşımızdır ve 32si de şehidimizdir, hiçbiri bir diğerinden daha iyi olamazdı çünkü hepsi melekti. Çocuklara oyuncak ve umut, kadınlara gıda ve sağlık malzemesi taşıyorlardı. Hiçbirisi, bizden kötü değildi. En az bizim kadar iyiydi hepsi. Dün gece yüreğime düşen ateş, öfkemle harmanlı. Hiçbir şey yapamıyor olmanın muazzam acısını çekiyorum. Acı çekiyorum! 32 meleği, elimiz ellerine değerken, gözümüz gözlerine bakarken, göz göre göre aldılar götürdüler hayatımızdan. Acı çekiyorum çünkü; hala ölümün arkasından iğrençliğinden zerre sapmamış bir cehalet kabusu çökmeye çabalıyor. Katillere, dünya tarihinde eşi benzeri olmayan katliamlarına destek olunsun diye tırlar dolusu silah gönderilirken tek kelime etmeyen bu kabus sürüsü, çocuklara umut olsun diye oyuncaklar taşınırken ölen ölülerimizin arkasından şeytanın bile etmeyeceği kelimeler savuruyorlar cesur cesur. Bunlara o cesareti verenleri biliyoruz, yıllardır onlara karşı mücadele ediyoruz çünkü. Sabır taşımız Suruç'ta çatlarken öfkemiz hiçbir masumun tırnağına zarar gelmesin diye içimizden kendimizi parçalıyor.
Daha bir kaç hafta önce, Çatalkaya'da barışın umudunu konuşarak tekrar buluşmak üzere ayrıldığımız yoldaşlarımız, tabutlar içinde Sabiha Gökçen'e indirildi. Bir kaç hafta, bir kaç hafta sonraya randevulaşmıştık. Barışa katkı, demokrasiye güç, adalete hizmet etmek için oturup konuşmuştuk, bunları nasıl gerçekleştireceğimizi düşünüyorduk. Daha bir kaç gün önce, Suruç'taki çocuklara sıcacık sevgimizi taşısın diye umduğumuz yoldaşlarımızın bugün arkasından okunan rahmeti işitiyoruz.
Öfkeliyim, hüzünlüyüm... acı çekiyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder