Bazı acılar, artık o kadar normalleşmiş ki; sanki günlük hayatın bir parçası gibi yaşanılıyor. Gözler görünce yadırgamıyor, insan duyunca şaşıramıyor; şiddetin bu denlisi, sanki günlük hayatın bir parçasıymış gibi, bu anormallik çok normalmiş gibi yaşanılıyor. Daha önce de belirttim, şimdi de belirtme gereği duyuyorum, daha sonra da belirtecek gibi hissediyorum ama; içinizdeki erkeği öldürmeye hiç mi niyetiniz yok? Bir anlık acıma, öfkelenme, hüzün falan değil bunun çözümü, bunun çözümü artık içimizde bizi kuşatan bu erkeği öldürmek.
Abarttığımı düşünmeyin, çünkü aslında hep birlikte abartıyoruz bu rahatlığımızla. Arkadaşlar; çepeçevremizde, hergün ve sürekli olarak kadınlara bir işkence söz konusu. Eşine tecavüz eden kocalardan, kızına tecavüz eden babalara, annesine tecavüz eden çocuklara kadar; kadına tecavüz edilen ve bunun normalleştiği çağdayız. Kadına sadece vajinasından, makatından değil; evinden, giyiminden, düşüncesinden, okulundan, yaşamından, özgürlüğünden, eşitliğinden tecavüz ediyoruz. O'nun bütün yaşam alanları, bilinçli ya da bilinçsiz; farkında ya da değil daraltıyoruz. O'na reva görülmüş rezil geleceğin üzerinde yaşıyoruz. Peki o halde soralım kendimize; yaşam alanları kuşatılmış, düşüncesi bastırılmış ve kendisi olmaktan uzak, özgürlüğü olmayan, eşit olmayan bu kadınları görmezden gelerek ve onlarla birlikte ne kadar özgür ve adil bir gelecek inşa edebileceğiz?
Bugünlerde, 400 küsür askerin sistematik olarak, özgürlüğüne, eşitliğine, bedenine, düşüncesine tecavüz ettiği ve artık buna dayanamayan bir kadının almanya'ya kaçarak kurtulmayı denediği haberleri görüyoruz hepimiz.
Gelin hep birlikte içimizdeki erkeği öldürelim. Kadına uzanan ellerimizi, kadına uzanan düşüncelerimizi, onu kuşatan ve onu köle etmeye, ona misyon biçmeye hazır zihniyetimizi öldürelim.
İçimizdeki erkekler ölmedikçe, hayatımızdaki kadınların hepsi tehdit altındadır.
Dünyayı, kadın cehennemi olmaktan kurtarmalıyız. Kurtarmalıyız ki işte o vakit; insanlığın cennetine bir adım daha gidebilelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder