Martin, Rusya, STK'lar ve Gençler... (kısa)

 

Biz Rusya’nın zulmünü ilk Martin’in davasında öğrenmedik. Martin’e yapılan zulüm; gördüğümüz onlarca, bildiğimiz yüzlerce ve yüksek ihtimalle bilmediklerimiz dahil binlerce zulmünden birisi. Aynı zamanda Rusya’nın hukuk kurumunu dahil adaleti tecelli eden bir yapıdan uzakta tutuşunun, adeta bir silaha çevirişinin tezahürü. Rusya’nın bir terör devleti olduğu; asayişi sağlamakla görevli kurumlarının çevirdiği kumpaslardan, cinayet dahil; suç üretip yasallaştırma gayretlerinden, sözde adaleti sağlamakla görevli olması gereken hukuk sisteminin üretilmiş suçla bir insanın yaşadığı; ölmek dahil bütün zulmü meşrulaştırma gayretinden belli.

 

Doğal olarak böyle bir terör ortamında, terörün devletleştiği yada devletin teröristleştiği ortamda; yaşamaya alışamayan-alışamayacak halklardan birisi olan Çerkesler  ve onca farklı halkın belki yaşadıkları travmaları bir şekilde vicdanlı Ruslara da anlatması gerekmektedir.

 

Onca yıldır soykırım yaşadıkları halde “intikam değil, adalet istiyoruz” diyebilecek insanlığı toplumunda örgütleyen Çerkeslere karşı yaptırımları “adalet yok, düşmanlık masada” tarzında ilerliyor. Sözüm ona Musa Anter’in “ başkasının kapısında” tarzında her defasında bu adalet arayışını farklı mecralara çekerek ve  kendi ayrıcalık ve imkanları herkesin elindeymiş gibi anlatarak (dahası aslında öyle olmadığını herkesten daha iyi bilen) tartışmaları uzay felsefesine çeviren, elektiriğini Rus faşizminden alarak zoraki parlatılan bazı aydınların ne Martin için, ne  Ahmet için fir faydasının olmayacağı açık.

 

O yüzden ya; artık onların seviyesine dönüp bakarak geri kalmaktansa; hatalı bile olsa ileri bakmayı denemek zorundayız.

 

Martin nedzinde (aslında Martin’den önceki bir çok dava dahil) hepimiz iyi anladık ki; bizim bizden başka kimsemiz yok. Bizim bize sahip çıkan bir örgütümüz yok, bizim bize cesaret veren bir kurumumuz yok, bizim bize güç veren eniştemiz, dayımız yok.

Biz varız ve biz bize yeteriz. Bizim dışımızdaki bir çok kişi; bizim bize yeteceğimizi unutturmak için var gibi.

Artık kurumlarımız, örgütlerimiz, aydınlarımız, yazarlarımız falan oturup bunca şeyler dönüyorken biz halkımızı neden örgütlemiyoruz diye düşünsünler. Gençlerle aralarındaki ilişkilerine de isim versinler! Kurumların gençliği örgütlemesi gereken yerlerde, gençler kurumları örgütlemeye çalışıyorken gördüğümde gözlerim yaşardı.

Gençlere tavsiyem ise; gidip izbe salonlarda balon milliyetçilikleriyle tarihten çala çala övünenlere benzemeyin. En kötüsü; birbirinizi örgütleseniz herşeye yetersiniz.

 

Share: