Bozulan Kültür ve Direnen Çerkeslik
Küçük yaşlarda ailemin gerek sosyal gerek ekonomik gerekçeler ile aldığı bir takım kararlarıyla ani ve hızlı değişen sosyal dokular içerisinde bulundum. Dünyanın bir mahalleden bir taşraya, bir taşradan bir şehre, bir şehirden bir büyükşehire akan ve sonra ülke denen sınırları da aşarak genişleyen düzlüğünde gezindim. Bütün bunlar olurken hem arkadaş çevrem hemde tanıyıp-adapte olmaya fırsat bulamadığım sosyal dokulardan geçtim. Bugün geriye dönüp baktığımda ise, bütün bu hayatım boyunca hem hayatımda hem düşüncemde ne çok değişimler olduğunu rahatça görebiliyorum. Ancak yine bugün geriye dönüp baktığımda değişmeyen bazı şeyleriminde kaldığını yazmak zorundayım. Bütün hayatım boyunca değişmeden üzerimde taşıdığım şeylerden birisi de elbette Çerkesliğimdir. Çerkeslik benim için hiçbir zaman düğünde kuru bir dansa, mutfakta bir lezzetli bir yemeğe, gereksiz bir övgüye, emeksiz bir tanıma uygun olmadı. Kuşkusuz bunda hem rahmetlik nenem Pihava Guga'nın, babam Apiş Hasan'ın, annem Albegte Hülya'nın katkısı çoktur ve yine Reyhanlı'dan bugün hayatta olan, olmayan; erkeğiyle-kadınıyla ve genciyle-yaşlısıyla o güzel insanların emekleri yadsınayamam. Düğününden cenazesine, kavgasından eğlencesine kadar herşeyin imece usülüyle toplumun iç içe girerek ve birlikte gocunmadan, erinmeden çalışıp üreterek çocukluğumuzda zihnimize inşa ettikleri Çerkeslik, küçük yaşlardan itibaren yaşadığım bütün sosyal ve ekonomik değişimlere direnerek bir yer edindi yüreğimde. İşte bu sebeple, ne ideoloji ne felsefe, ne din ne küreselleşme, ne siyaset ne de başka şeyler; Çerkesliğe olan yaklaşım ve mücadelemi değiştirmedi. Hayata bakış açım okuduğum her kitapta, dinlediğim her müzikte, yaşadığım her ilişkide yeniden inşa oluyorken, Çerkesliğim yüreğimde oturmuş bütün bu değişimlere karşı direniyordu bünyemde. Buna şaşıranlar, bunu görüp anlamayanlar, buna kızanlar ve sevinenler oldu elbette. İnsanı hep tek kimlikle görmek isteyenlere her zaman anlattım insanların bir çok kimliği olduğunu. Dinleyenler oldu, dinlemeyenler de. Görenler oldu, görmeyenlerde. Benimde elbet tek kimliğim olamazdı, beni anlamayanlarında tek kimlikleri yoktu, olmayacaktı. Hiç kimse tek bir kimlikle yaşayacağı bir dünyada değildi çünkü artık. İşte kendini tek bir kimlik altında göstermek isteyenlerin anlamadığı bundan başkası değildi. Oysa, her insan kendi geçmişine dönüp baktığında, ne çok değiştiğini görecektir. Elimizde olanıyla, olmayanıyla içerisinde akıp gittiğimiz bu yaşamda; zihnimizde ve yüreğimizde bir çok duygu ve düşünce olması o kadar normal ki; bunun olmaması anormal. Değişmek ayrı, bozulmak ayrıdır. Değişmek; eğer değişimi görerek ve değerlerimizi koruyarak mümkünse; değişmemekten daha iyidir. Ancak değerlerimizi çürüten, bizleri kalben ve zihnen hasta ederek dokunduğumuz yerleri de kirleten değişim; bozulumdur. Elbette değişeceğiz, değişmek zorundayızda; ancak bozulmamalıyız ve inanın bunu bugün ilk defa anlatmıyorum, bunu defalarca anlattım. Eğer üretmeden tüketiyorsak, bozuluyoruz. Bunu hayatın neresine koyarsanız koyun öyledir. Ben bunu Çerkesliğe koymayı, Çerkesliğe kafa yormayı ve evet değişerek ama Çerkes kalarak mücadele vermeyi anlatıyorum. Tarihler değişiyor, nesiller ve araçlar değişiyor, doğrular ve yöntemler değişiyor; bizde değişmeliyiz. Burada önemli olan, bu değişimi Çerkes kalarak yapabilmek. Ben buna: "Geleceği örgütlemek" diyorum. Diyorum ki; gelin değişelim, değişimimize yön vererek, bize miras kalmış Çerkesliğimizi kendi zihnimize ve günümüze yine ve yeniden inşa ederek, z kuşağının kendisine yer açarak, bize dokunmasını ve bizim üzerimizden geçmişiyle buluşmasını sağlayarak; üreterek değişelim. Bizlere 21 Mayısı acıyla ve hüzünle inşa eden tarihe, 22 Mayısı örgütleyerek; mücadeleyle yanıt verelim. Artık mesafeler bize engel değil, bize en büyük engel; egolar! Gelin bu egoları ayaklarımızın altında çiğneyelim ve yarın için direnelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder