Çürümüşlük ve Çerkeslik: Mecbur değiliz!

 Elimizde olmadan inşa olunan gelecek umurumuzdada  olmayınca, bu geleceğin toplumsal alanımızda yarattığı çürümüşlük ve çözümsüzlükte gün geçtikçe kökleniyor. Allah'ın her bir günü hiçbir Çerkesin kendisine yakıştıramayacağı bir çok şey, Çerkesliğin içerisinde kol geziyor  ve hiç kimsenin de umurunda değil. Niye? Çünkü ola ola normalleşmiş, normalleşe normalleşe görülmez olmuş. Çerkeslerin büyük bir bölümü bir Çerkeslik ütopyasının içinde mışıl mışıl uyurken; bir şiddet kültürü Çerkesliğin içini oya oya tüketiyor. Biz şiddeti görüyor muyuz? Hayır... peki görenler buna tepki gösteriyor mu? Hayır! Bu ütopyanın sonu; şiddetin giderek normalleştiği ve Çerkesliğin de pek çok yer gibi insanlarımız için güvenli olmadığı bir alana çıkıyor. Ne ben güvendeyim, ne sen, nede hiç kimse! Bu şiddet; en başta çocuklarımızı yiyor. Bu şiddetin içinde gençlerimiz ve kadınlarımız çürütülüyor. Bu çürümüşlük yeni mi? Hayır! Ama artık kokuyor. Bunu en çok dert edinmesi, buna karşı en çok mücadele vermesi gereken sözüm ona toplumun kendisini temsil ettiği yerde oturan asillikten çatlamış efendiler ise; bu ütopyanın içinde geçmişle şişire şişire büyüttükleri balondan asalet ve nezaketleriyle pekte rahatlar. O güzelim saçlarını böyle şeylerle ağartmaktansa, yaşayabildikleri kadar asil olarak yaşayıp, övünebildikleri kadar Çerkes olacaklar. İşte durum böyle genç kardeşim; artık karar senin kararın.. çünkü gelecek senin geleceğin... Ben artık toplumsal alanımızda kokmaya başlayan bu çürümüşlüğü yok sayarak, geleceğe miras bırakmak istemiyorum. Geleceğe; kadınına, doğasına, çevresine, komşusuna şiddetin normalleştiği bir Çerkesliği de bırakmak istemiyorum. Sende isteme kardeşim! Çünkü hiçbir insan, hiçbir toplum böyle bir geleceği hak etmiyor. Çerkesliğe gelince; Çerkeslik hiç kimsenin tekelinde değil, ama hepimizin sorumluluğunda. Eğer ayrışmak yerine birleşir, çatışmak yerine tartışırsak; doğru bir yol bulacağız. Eğer birbirimizi anlamaya çalışırsak, o yol yoksa bile o yolu açacağız. Bu çürümüşlüğe mecbur değiliz; ne ben, ne sen nede kimse! ne insanlık, nede Çerkeslik... Gel; el ele verelim ve şiddeti içimizden defedelim! 

Share: