ADALETSIZLIĞE, EŞITSIZLIĞE, ÖZGÜRSÜZLÜĞE; ÇERKESÇE İTİRAZ!

Dil bir halkın kimliğidir ve bu yüzden çok önemlidir. İnsanları halklaştıran şey, onların konuştuğu dilden başka nasıl tabir edilebilir ki... İşte bu yüzden, emperyalizme (yerel ve küresel) karşı savaşımda, halkların eşitliği ve kardeşliği söylemi; farklı dilleri konuşan halkların aynı zalime karşı kendi diliyle karşı koymasıyla somutlaşır. Halkların dayanışması, zalimin zulüm duvarını sarsan yegane silahıdır. Bugün, Fatih Samatya Meydanında gerçekleştirilen Demokratik Halklar Şöleninde, Türkçeden, Kürtçeye, Çerkesçeden, Ermeniceye.. bu topraklarda aynı zalimin zulüm duvarı arasında yok olmaya zorlanan halklar, kendi dilleriyle ortak bir organizasyonda buluştular ve hepsi kendi dillerinde "Yaşasın Halkların Kardeşliği" sloganını paylaştılar. Biz bu savaşın içinde, Zalimlerin zulümüne maruz kalan ve mücadele edenlerin "Çerkesiyiz." Öyle başını öne eğip, verilene razı olanların değil. Biz, bu dünyanın barış ve huzur içinde yaşamak isteyen "Çerkesiyiz" Savaşlardan kazanılacak kirli zenginliklerin Çerkesi değil. Biz; nerede yaşıyor olursak olalım, vicdanımızı klavuz edinmiş, adalet ve eşitlik talep eden; özgürlük için verilen mücadeleye saygı duyanların "Çerkesiyiz" Başkalarının bekçisi olmuşların Çerkesi değil. İşte bizim kendimizi ifade ettiğimiz "Çerkesliğimiz" ile gurur duyuyoruz. Kendini, belirli çıkarlar için peşkeş çekmişlerin, halkını incitenlerin, yalan atanların ve gerçekliğe karşı hayaller uyduranların Çerkesliğinden ise utanıyoruz.

Biz; Yaşasın Halkların Kardeşliği diye, bulunduğumuz tüm toprak parçalarında bağıran ÇERKESLERİZ! Laf ebeliği ile toplumsal mühendisliğe soyunup, somut hiçbir şey yapamadan, olan herşeyi eleştiren acizlerin ÇERKESLERİ değiliz.

Biz, kendini başka bir şeye satmışların ÇERKESİ olmadığımız için:

Alanlarda adımızı haykırıyor,
Kültürümüz için eşitlik ve adalet istiyoruz.
Kendi dilimizde dayanışma mesajları veriyor
ve kendi dilimizdeki şarkılarımızı paylaşıyoruz.

Biz, "varlığımızı-zalimlerin-varlığına armağan etmeyen" Çerkesler olduğumuz için:

Zalimin tarafında değiliz, karşısındayız.
Mazlumun karşısında değil, tarafındayız.

Birbirimizi anlamamız için aynı dili konuşmaya ihtiyaç duymayanlarız, aynı zalimler tarafından aynı zulmü yaşıyoruz ve artık hep birlikte bağırıyoruz!

YAŞASIN HALKLARIN KARDEŞLİĞİ




Bizi alanlarda gören diğer halkların mücadele veren satılmamışları seviniyorlar. Bizim Çerkes kalma mücadelemizi omuzluyorlar. Omuz omuza veriyor, faşizme karşı yürüyorlar. Biz soyut söylemlerin aksine somut kazanımları sokaklarda ve mücadele buluyoruz. Biz az konuşuyor, çok çabalıyoruz ve ezilen tüm kimliklerin dayanışmasını ilmek ilmek örüyoruz.



Bizim sesimize yabancı sahneler, sesimizle tanışıyorlar. Bizim sesimize yabancı insanlar sesimizle haykırıyorlar bizimle.



Sesimiz, zalime karşı sesin yükseldiği ve tüm halkların eşitlik, adalet ve özgürlük istediği sahnelerden, sokaklara yayılıyor. Artık Çerkesçe, zalime itirazın bir dili oluyor.



...ve sesimiz baskıya, asimilasyona, saldırılara karşı; dayanışmanın yerinde safını alıp mücadelemize can veriyor ve tüm sokaklarda, tüm meydanlarda haykırılıyor: YAŞASIN HALKLARIN KARDEŞLİĞİ!


...kavgamızı hayatımıza taşıyoruz ve halkımızın hayatının hapsolduğu yerlere ışık zümreleri olarak düşüyoruz. Karanlık var, karanlık yırtılacak! aydınlık saracak halkımızın yarınını.

Hep birlikte, özgür geleceğe..

Share:

Read More

Bugün çok önemli bir gündü.

Halkların Demokratik Partisi - Kadıköy İlçe Teşkilatı - Dayanışma Gecesi - Maltepe Çerkes Derneği Başkanı Murat Özden'in konuşmasından bir kesit.

Bugün Çerkes toplumu için tarihi günlerden birisiydi benim için.  Bugünü not ettim bir kenara, kuruluşundan bu yana en az diğer halklar kadar baskı görmüş ve neticesinde asimilasyonun en bariz işlediği toplumlardan biri olan Çerkeslerin, diğer halklar ile birbirine somut nüfuz edişine gözlerimle şahit oldum. Yani o ki; kişisel düzeyde mutlaka dayanışma içerisinde bulunan arkadaşlarımız vardı, biz onlarla bir masaya oturduğumuzda hep toplumumuzu ya da en azından bir kısmını temsil eden yapı ve kurumların diğer halkların omuz omuza verdiği mücadelelerdeki yoksunluklarını konuşur, dertleşirdik. Bugün, Caferağa Spor Salonunda (Kadıköy/İstanbul) elbette çok fazla görüştüğümüz Çerkes arkadaşlarla gözgöze gelip, mutluluktan ve gururdan gülümsedik. İşte bu gururu bize yaşatan, Maltepe Çerkes Derneği Başkanı sayın Murat Özden idi. Şimdi klavye başında, aklına geleni yazanları unutun, şimdi buna yazılacak şeyleri de unutun. Şimdi sokaklarda bir defa bile olsun göremediğimiz kişileri unutun. Şimdi konuşulanları unutun. Nüfuzumuzu, dayanışmamızı ve kardeşliğimizi konuşun. Türkiye'de Çerkesler de var ve Çerkesler de kendi haklarını, kendi dillerinde isteyecek; şimdi buna odaklanın. Bunu biz istemişiz, bizden başka biri istemiş hiç önemli değil; halkların gelecekleri örgütsel veya kişisel egoların çok üstündedir. Bunu siz isteyin.. bunu her bir yerde, her örgütte, her çalışmada söyleyin. O sahneye kimin çıkıp çıkmadığı hiç önemli değil, o sahnede ne konuşulduğu ve ne mesajı verildiği çok önemli, buyrun bu sahneye siz çıkın ve böyle bir mesajı siz verin. Biz sizin o sahneye çıkmanız için elimizden geleni yapmaya hazırız.

Yaşasın, dayanışmamız!
Yaşasın mücadelemiz

Mücadelemiz halkların omuzlarında yükseliyor!
Mücadelemiz sokaklara dökülüyor..

Share:

Read More

ya TARAF ya da BERTARAF!

Dünya hızla değişiyor, bu değişimi ise tarafımızı netleştirmek için takip etmekten başka bir çare yok. Taraf olmaktan başka da bir çaremiz yok; ancak hangi tarafta olacağımıza kendimiz karar vermeliyiz. Bizim adımıza karar vermek isteyen de çok, bizim adımıza karar vermek isteyenlere, bilinçli-bilinçsiz bir çok kişi destek veriyor, eğer bu destek bir suç ise bu desteğin en büyük suçlusu ise biziz, başkası değil. Destek verenlerin çoğunluğu, sistemin yedeğine alıp tembelleştirdiği yığınlardan başkası değil. Ancak şurası bir gerçek ki; değişen dünyada sistemin yanında ya da karşısında, radikal ya da yumuşak olarak birileri bizim adımıza bir tarafın içinde varlar. Taraflar, argümanlarını seçip, jargonlarını kuşanırken gerçeklik-biriciklik ve önceliklerine göre taraflarıda kendi programlarını sürdürmeyi de icra ediyorlar. Kim ki; salt bir şekilde kendi halkının dışına çıkmayan bir gerçekliği kuşandığını söylüyorsa ya çok iyi niyetli olarak birileri tarafından kullanılıyordur, ya da kötü niyetli olarak birileri ile işbirliği halinde halkı adına (bir kısmı dahi olsa) halkından birilerini bir tarafa yedekliyordur. Bu taraflaşma da hangi tarafta olduğumuz kişiseldir, ancak çoğunluğun yani irademiz denilen kısmın desteklediği tarafın doğuracağı sonuçlar ise toplumsaldır. Burada; çoğunluğumuzun desteklediği taraf ile temasta olan zümrenin gerçeklik-biriciklik ve öncelikleri; halkımızın yarına neleri kazanarak ya da neleri kaybederek varacağını gösterecektir. Burada önemli olan, değişen dünyayı takip ederek davranmaktan ötesi değildir.

Ancak sevgili dostlar!

Değişen dünyanın analitiği, toplumsal vicdan ve insanlık değerlerimiz tarafından süzeklenmeli; kısa vadede büyük umutlar ile ortaya atılmış ve kısmi kazançlar için uzun vadede büyük sorunlar doğuracak hareketlerden uzak durulmasında fayda var. Kuşkusuz ki, her kesimin içinde dinamiğini değerlendiren insanların tecrübesi konuşuyor. Bu potansiyel dinamiği, sokaklara taşıyan arkadaşlarımızın ve sokağa taşan hareketlerimizde dinamiği oluşturan kişilerin kararları, taraflarını belirginleştirirken.. özneleri değişen fakat yolları pararlel diğer hareketlerin tarihsel tecrübesini referans almadıklarını görüyoruz. Önceliklerimizin arasında, insanın doğası gereği ruhunu okşayan şovanist deyimler ve argümanlar sıkıştıran ve bizi bu bilinçsiz ruh okşamasına sevk edenler; büyük umutlar bağlanan söylemlerin toplumumuzda yaratacağı yıkımın risk analizini çıkaramıyorlar. Aslında gerçeğe; tüm hayallerin de ötesinde bakıldığında tarihimizde yatan şovanist söylemlerin bizi, o an içinde bulunduğumuz durumda motive ederken, yarında ettiği motivasyon kadar hayal kırıklığı getirdiğini de göreceğiz. Bu yüzden analitik değerlendirmelerimiz, herşeyden önce bilimsel ve elbette daha sonra toplusam vicdanımız, insanlık değerlerimiz gibi süzeklerde şekillenmelidir.

Bugün, herkes elindeki kozu iyi biliyor. Dışarıda bir yaşam, yaşamın bizi sıkıştırdığı biricik hayatımız ve sorumluluklarımızla meşgulüz. Bu sorumluluktan bir nebze ayrılabilen zümre; dışarıda senaryosu kurulan yarının çamurunu eline alıp şekil vermeye kalkıyor. İşte eline yarının çamurunu alabilen zümre; halklara ve inançlara göre onlarca kategoriye ayrılamıyor, o zümre de çok taraf yok, iki taraf var arkadaşlar.

1NCİ TARAF;

Bu taraf kısaca, yaşama biçimi olarak kazanmayı ve çıkar ilişkileri üzerinden yaşam inşa etmeyi alışkanlık haline getirmiş taraftır. Bu tarafın içinde ki insanlar; sırf çıkarları uğruna iki ülkenin askerlerinin birbirlerini gırtlakladıkları savaşları çıkaracak kadar alçaktırlar. Dünya halkları tarafından EMPERYALİSTLER olarak adlandırılıp, bir çok alt kanada bölünürler. Her kanadı kirlidir, fakat bütün kanatlarında pisliklerini; toplumların inandığı en kutsal değerleri de kirleterek örterler. Bu tarafa hizmet edenlerin söylemleri bellidir; buna inanan geniş zümre; milliyetçilik ve vatanseverlik üzerine kurulu şovanist bir hayal dünyasının içinde hapsolmuştur. Bu kişilerin o söylemlerin ördüğü duvarlardan sıyrılıp diğer düşünceleri samimice sorgulamaları çok zor olur. Bu tarafın içinde inanmışlar çoğunluktur, ancak bu taraf adına karar verenler; inananlara nazaran çok azdır. Ancak eğitim ve tarihe sürekli kendi söylem ve argümanlarını yedekleyerek süreklilik arz edecek bulaşıcı bir akıl hastalığını yaşamın her alanına taşımaya çalışırlar.

Bu tarafın SINIFLARARASI ilişkileri basittir; Bu tarafta; tüm kanunlar salt alt sınıfa teneffüz ederken üst kısım için aslında yazılı olmayan başka kanunlar da uygulanabilir. Defalarca yaşanmıştır. Bu tarafı ayakta tutan yegane duygu; düşmanlıktır. Neden mi? Çünkü sürekli barışı ve refahı getirmeyi vaadetmek için sürekli bir düşman yaratmak gerekir. Bu taraf; kirli silahlarıyla meşhurdur ve bu kirli silahlarını, sürekli bür düşman tehlikesiyle karşı karşıya kalacağımız gerçeğiyle yarına taşır. Aslında bu tarafın tek bir düşmanı vardır; o'da halk.

2NCİ TARAF;

Bu taraf kısaca, insancıl varlığını kendi rengi ve kokusuyla korumak için, kardeşçe ve insanca yaşanabilir bir dünya istemektedir. Bu taraf 1nci tarafın sürekli saldırısına maruz, savunmaya muhtaç taraftır. Genel yığınlar bu tarafın savunumlarına odaklanmıştır. Saldıran tarafı görmezler. Bu yüzden genelde; düşman bu tarafın içinde gösterilmektedir. Oysa bu tarafın silahları; genelde başkalarının elindekini zorla almaktan, başkalarını sömürüp zengin olmak için kullanmaktan öte; kendini sömürmek isteyenlere karşı kullanılmaktadır. Savaşlarda ölenler; her kimin askerliğini yapıyor olurlarsa olsunlar çoğu kez bu tarafın evlatlarıdandır. Savaşlara zengin olmak için katılmamaları, zorunlu kılınmaları genelde bu tarafın genel göstergesidir. Bu taraf KABUL ETSİN YA DA ETMESİN EZİLENLERİN TARAFIDIR. Bu tarafta bulunan, tarafını bilen kişilerin genel söylemi; Eşitlik, Kardeşlik, Barış ve Umuttur. Bu tarafın başka bir halka dili,dini,rengi için küfretmediği aşikardır. Bu tarafın elinde tuttuğu silah, kendini savunanların silahından başkası değildir.

Bu tarafın SINIFLARARASI ilişkileri basittir; Bu tarafta; tüm kanunlar onları yok etmek üzere kuruludur. Hatta bazen kanunlarda olmayan baskılara bile maruz kalırlar. Defalarca Yaşanmıştır. Bu tarafı ayakta tutan yegane duygu; dostluk ve dayanışmadır! Neden mi? Çünkü başka hiçbir şeyi yoktur. Çünkü tüm eğitim kurumları karşı taraf tarafından işgal edilmiş, tüm iletişim kanalları karşı tarafa hizmet etmektedir. Genel yığının önüne atılmış teröristlerdir bu tarafın savunanları. Genelde üretilen düşmanlar hep bu tarafın savunucularıdır. Ama bu tarafın tek düşmanı EMPERYALİZMDİR.

Değişen dünyadaki pozisyonumuz; insan ilişkilerimiz henüz tam olarak kontrol altına alınmayan yaşamsal içgüdülerimizle ve elbette mantıkla alınacaktır. Bu durumun bir tarafsızlığı söz konusu değildir. Artık pek seçenecek kalmamıştır ya bir TARAFIZ ya da BERTARAFIZ. Ya kendi adımıza kendi halkımıza isteyeceğiz. Ya da bizim adımıza, halkımıza reva görülen YOKOLUŞU yaşayacağız.

olduğumuz tarafın tek sorumlusu da biz olacağız.

Güçlenecek ve güzel bir dünyada savaş olmadan, pislik olmadan yaşayabileceksekte biz yapacağız.
Giderek eriyen bu yok oluşu görmezden gelip, pisliğin ve savaşın aleti olacaksakta biz yapacağız.

ya TARAF olacağız
ya da BERTARAF..

ancak her iki durumun da kararı; halkımızın ortak iradesini yansıtacaktır.

Share:

Read More

Yoldaşlara...

"...sabahları erken kalkıyor, geceleri geç yatıyoruz."

Kişinin kendini düşünebilmesi, kendi adına karar verebilmesi, ihtiyaçlarına kendi karar vermesi, ihtiyaçlarına kendi çözüm araması... kendi yaşamıyla ilgili, kendi geleceğini kendi başına ve hiçbir müdahaleye, direkt yönlendirmeye maruz kalmadan yapabilmesi çok önemli şeylerdir. Hatta, bu önemi o kadar yücelteyim ki; 'bu özgürlüğün en temel yapı taşıdır' bile diyebileyim size. Bununla ilgili; düşünsel anlamda, bunu sürekli konuşanlara neden itiraz edeyim? Bir kişinin, neyi yaşamak istediğine karar vermesi, bunun için kendine ihtiyaç gördüğü şeyleri edinmesi, programlı ya da doğaçlama olarak istediği yaşama doğru yürümesi beni neden rahatsız etsin? Zaten beni rahatsız eden şey; neyi nasıl yaşamam gerektiğine karar veren, yaşamın en temel ihtiyaçlarını bile verdiği bu karara oturtan ve kendini bana sürekli dayatan şey değil mi? Benim, sizin gibi düşünmediğimi söylemek kadar kırıcı bir durum yok. Ben kişinin, kendi edinebildiği bilincine saygı duyuyorum ve bu anlamda; her ne kadar uyuşmazlıklar barındırsa bile, kişinin benim yaşamımı etkilemeyeceği herşeyi onaylıyorum. Ancak sorunun kökeni de sanki burada başlıyor. Çünkü; kişi kendi başına karar alımını bana zarar vermeden ne kadar yapabiliyor? Onun, yaşantıma etkisi ne ve neyin benim ihtiyacımı gidermek için çözüm olmadığına, benim çözüm olarak gördüğüm şeyin yanlış olduğuna nasıl karar veriyor? Bunu hangi tarafa dayanarak yapıyor? Bunu hiç tartışıyor mu acaba içinde? Yoksa, kendini ve bilincini kutsalı sayarak; neyin kaderini(*1) değiştirecek olursa olsun yapmayı özgürlüğü sayarak, kaderini değiştirdikleri için hiçbir sorumluluk duymak istemiyor olabilir mi? Sizce kişinin, (her kişi olabilir) özgürlük gibi bir kavramı kendine merkezleştirip; merkezinden dünyadaki diğer kişilerle olan etkileşimini sadece kendi özgürlük algısıyla yorumlaması doğal mıdır?

Bu soruların çıkaracağı cevaplardan çok, yeni sorular sordurtacağını düşünmekte benim biriciğimin gerçekçiliğidir. Gerçek; içinde bulunduğumuz durumun somut tahlilleri üzerine oturduğu zaman; günün en büyük sorununu oluşturan şeyin; kişinin kendi inisiyatifinin bütün kişilerin inisiyatiflerine rağmen kendi penceresinden düştüğü durumun bugün oluşturduğu alışkanlık hastalığıdır. Bir gerçekte yaşıyoruz, her ne kadar insanlığın gerçekliği olduğuna inanmasak bile, bizi içinde bulunmaya mecbur eden, dışına çıkmayı pek tecrübe edinemediğimiz; somut, dayanmış ve bastıran, hayatımızın her alanına kast eden ve hayallerimizi vahşice sömüren, içinde yaşadığımız yalandayız ve onu gerçek gibi yaşamak; inkar etsek bile maalesef ki kaya gibi ağır bir hakikat. Yaşamamız dayatılmış bu yalana bir hakikat gibi davranmak zorunda kaldığımız ise kim ne derse desin içinde bulunduğumuz durumun en nazik tarifidir. Birbirimizi kandırmadığımız için, vaadlerde bulunmadığımız için ve hepimiz özgürlüğün nerede bulunabileceği konusunda hemfikir olabildiğimiz için yanyana değil miyiz? O zaman yoldaşınız olarak size gerçeği tarif etmekte, yoldaşlarım olan size karşı bir öz sorumluluğumdur.

Bu yüzden derim ki;

Tarihin özgürlük için çarptığı zamanlarda, bizim bugün onlardan aldığımız ilham taşıdığımız kavgamızın değerini iyi bilelim. Çünkü özgürlük arayışımızın tarifini ve savaşını vermiş olanlar sayesinde bugün kendimizi bir araya getiriyoruz. Kendi içinde bulunduğumuz ve düşmanımız tarafından sürekli manipüle edilen suyumuzu berraklaştırmak, anlaşılabilir kılmak ve neyi neden ve nerede-nasıl talep edeceğimizi anlatabilmek; hayalini kurduğumuz yarına doğru bir adım daha gidebilmekten başkası değildir. Her birlikte oluşumuzda, birlikte başlayan tartışmalar ve birbirini tekrar eden deyimler; bizi özgürlük için aradığımız çözümden uzaklaştıran şeyler olmamalıdır. Tartışmalar, konuşmalar elbette doğal, fakat doğal olmayan şey; bunca tartışmanın bir sonuç doğuramaması değil mi?

Bugün, sayfalarından sözler paylaştığınız ve makalelerini dilinden düşürmediğiniz insanların; bugüne uzaklığı ve bu uzaklığın anlaşılmazlığı kabul etmelisiniz. Düşmanımız, kavgamızdan korkuyor! Biliyor ki; onu yok edecek olan biziz. Bizi birbirimize karşı anlaşılmaz kılmak istiyor ve asla bitmeyecek bir fitneyi aramıza aşılıyorlar. Bunun adına her ne denirse densin; ki bugün sözde kendini bireyselci anarşistler olarak tanımlayan ve anarşist kolektiflerin ve örgütlenmelerin birlikte hareket etme duyularına saldıran; birlikte hareket etmeyi doğru bulan yoldaşlarımızın kafasını karıştırmaya çalışanlar da; bu fitnenin kendi organik ağlarımıza gelmesine bilinçsizce hizmet etmektedirler. Defalarca rastlamama rağmen ve iletişim kurmaya çalışmalarıma rağmen; kendi sesi dışındaki bütün seslere kapanmış kulakların ardında, kimin ne istediğine kendi karar verip, buna gerçekmiş gibi inanan arkadaşlar, her ne kadar anlık organize olabilen yapılaşmaların içinde fiziken bir sayı teşkil etselerde; inancımızı söyledikleri ve kendi söylediklerini bile dolaylı inkar etmeleri yüzünden; kendi içlerinde neyi istediklerine karar veremeyişin inanılmaz birer baş ağrısını çekere, bu ağrıyı kendi akıllarından, kolektiflere taşımaya devam etmekteler. Bu yaptıkları, bazı anarşist teorisyenlerin makale ve sloganları ardına sığdırıp gerçekliğine; kendi inkar ettikleri yolla bizleri de inandırmaya çalışıyorlar.

bizim paradokslar üzerine kendimizi tüketeceğimiz vaktimiz yok. Kimsenin efendisi olmak istemiyoruz fakat kimsenin kölesi olmakta istemiyoruz ve kölesi olmaya zorlandığımız bir yaşam içinde doğduk; savaşıyoruz! Düşman müfrezelerini oluşturmuş ve bize saldırıyor. Direnmek için bir barikat kurmalıyız. Bu barikatı savunmalıyız, şimdi susmaya da hakkımız yok; konuşmaya da.. ikisini bir arada oluşturmalıyız.

Share:

Read More

Sochi; Geçmiş-Gelecek

Yaşamın bizi taşıdığı yerdeyiz. Tarihimizin kırım noktası olan 1864'ü, Umutlarımızın süsü iken, halkımızın mezarına çevrilmiş Sochi'yi ve bizi acımasızca savuran Savaşı da unutmuyoruz. Gerçeklik ve duygusallık ikilemindeyiz. Robot değiliz, farkındayız. Duygusal davranabiliyoruz fakat bu duygusallığı hayatımıza endekse edemeyiz. Duygusallığımız geçmişten beslenirken, gerçekliğimiz geleceğimizi inşa ediyor olacak. Bu yüzden şurasını iyice anlamalıyız ki; ne duygularımızı söküp atabiliriz içimizden, ne de duygularımıza esir olup geleceğimizi risk altına alabiliriz; tek bir yol var! Geçmişi unutmadan, geleceği planlamak!

Ölenler; boyun eğmediler diye öldüler... boyun eğmediler, çünkü; özgür yaşamak istiyorlardı ve inanır mısınız bilemem ama, ölene dek özgür yaşadılar ve özgür insanlar olarak öldüler. Bize bu savaşı kazanacak bir erk, silah bırakmadılar ; çünkü onlarda yoktu.. bize sandıklar dolusu altın, kutular dolusu para bırakmadılar, çünkü onlar da yoktu. Ancak, hiçbir erkin zaptedemeyeceği ve hiçbir altının satın alamayacağı o şeyi bize bıraktılar.. çünkü onlarda vardı o, asla teslim etmedikleri ve asla yolundan dönmedikleri bir şeydi; ÖZGÜRLÜK RUHU.. işte kara tarihimize tanıklık eden karadenizin rüzgarında kulağımıza taşıdığı fısıltı da bu.. bize öylesine kesin, öylesine gerçekle konuşuyor ki karadenizin fısıltısı; "İyi dinleyin beni" diyor ve "Hiçbir gücün, hiçbir baskının ve şiddetin teslim alamadığı ruhu dinleyin, bu ruh ki; sizin yüreğinizden ve aklınızdan sökülmedikçe; hiçbir şekilde esir olmayacaksınız. Herşeyin bitti dendiği noktada, yeniden varolmanın ne olduğu; dosta-düşmana göstereceksiniz" diye devam ediyor.

Sochi'de olimpiyat yapabilirler-yaptılar-da! Devam da edecekler buna.. Çünkü devlet, ahlaksızlığın ve savaşın kendisidir. Rusya da bir devlettir. Kendi içinde, kendi eğitim adı altında aşılağıdı şeylerde, kendi altında ezilen işçilerine diyor ki; "Ben güçlüyüm. Korkun benden" Bunu bize de söylüyor. "Sizin tarihinize kıydım. Sizin yaşamınıza kıydım ve sizi dağlarınızdan çıkartıp çöllere kadar yollattım. Öldürmekle bitmediniz. Kalanlarınız şu gücüme tanık olsun ve haddini bilsin. Ben bugün, tekrar; size yine aynı acıyı yaşatacak güçteyim. Sochi'de kanıtımdır." diyor. Biricikliğinin temelini, kana ve vahşete; baskıya ve dayatmaya oturtup; "Bu topraklarda, benim istediğim herşey olur" diyor ahlaksızca. Uluslararası özgürlük istemine de şunu iyice gösteriyor ki; bir devlet; savaşın en acımasız olduğu yerde, barışı temsil eden olimpiyatları kullanacak kadar yalancı, göz boyayıcıdır. Biz Çerkesiz ve İnciniyoruz tabi, bu yaşamın insancıl refleksidir. Biz-de bu insancıl refleksimizin kalbimize bıraktığı acıya karşılık tepki veriyoruz. Tepkimiz kronikleşiyor sonra, sonra iyice sıradan bir şeye dönüşüyor bizim için. Aslında şurayı unutmayalım; sochi sıradan bir kent değildir. Rusya sıradan bir olimpiyat düzenlemedi. Biz sıradan bir eylem yapmadık. Sochi bir soykırım toprağıdır ve özgürlük ruhu taşıyan Çerkesyalılar tarafından, canları pahasına savunulmuş Çerkesya'nın işgaline, soykırımın fiziksel bütün belirtilerine tabidir. Rusya, biraz yukarıda bahsettiğim gövde gösterisini yapmış, savaşın en acımasız olduğu bir kenti barışı temsil eden bir organizasyona ev sahibi yaparak; dünya devletleri için; savaşın ve barışın ne kadar oryantal olduğunu göstermiştir. Hiçbir şey sıradan değilken ve olimpiyatlara hayır eylemleri de kaynağını buradan alırken, çirkinliğine tanık olduğumuz devlet rusyası bu olimpiyatları yapmıştır. Buna karşı da kaynağını buradan alan, olanı kınayan eylemler yapılmıştır. Bu süreçte biz; uyuyan bir halkın ayağa kalkan bazıları olarak eylem yapma refleksimizi ve tarzımızı da oluşturduk. Şimdi aylarca ve yıllar kendimize sochi'yi anlatıp, sochi üzerinden dirilen halk tabakamızı sürekli sochi üzerinden eyleme besleyemeyiz. Sochi; bizim için acı Rusya için yüz karası olarak tarihe ikinci defa yazılmalıdır ve tarihte, ait olduğu yerde yerini almalıdır (Geçmişte) Bizler de, yaşayan ve organik bağlantı kurabilen Çerkesler olarak, kültürümüzü, dilimizi ve bizi biz yapan herşeyimizi canlı tutacak birşeyler yapmalıyız.

Geleceği tesadüfen değil, planlayarak yaşamalıyız. Plan-programlarımızı organize etmeli ve geleceği bu organizasyona uymaya zorlamalıyız. Bunun için eylem göstermeliyiz.

Tabi herşey olurken, geçmişimizi de asla unutmamalıyız.

Çerkes Soykırımını artık dışarıya anlatmalıyız. Halklarla birlikte (Türk, Kürt, Arap, Laz, Alevi,  Sunni, Dinsiz, Hristiyan) halkımızı temsilen, halkımıza hitap eden, halkımız adına konuşan ve isteyen olmalıyız.

Share:

Read More

dünya anadil gününde, konuşamayan anaların hatrına!

Bugün dünya anadil günü yoldaşlar!

Tarih ile yitip biten ve tek konuşanı kalmayan ölü dilleri bugün teker teker selamlamalıyız ve hala konuşulabilen, bu fırsatı olan dillere de sarılmalıyız. Bugün anadil günü, bugün diğer dilleri kendi adlarıyla selamlamalıyız. Neşe günü değil, sevinç günü değil çünkü hala öldürülen dillerin var olduğunu bilmeliyiz, katillerin failleri teker teker öldürdüklerini ve öldürülen dillerden sonra sıranın bizim dilimize geleceğini de idrak etmeliyiz! Bugün, kardeş halkların kendi dilini konuşmasını kucaklamalı ve dosta-düşmana şu mesajı vermeliyiz: BİZİM KAYBEDECEK BİR DİLİMİZ KALMADI!

...fakat yoldaşlar;

hangi dili konuşuyor olursa olsun; şehrin ve kırsalın en izbe köşelerinde; yaşamın en zor sanatını icra eden, kire, pise, haksızlığa rağmen-
-acıya, kana ve savaşlara rağmen hala dönen bu dünyada, hala insan yetiştirmeye devam eden ANA'lar; BABA'lar tarafından işkenceye uğratılıyor.
Bu BABA'ların ve zihniyetinin sona ermediği her gün; ANA'dan başlayarak, inananlar için VATAN, inanmayanlar için KARA.. DİLlerimiz hep tehlikedeler.  Çünkü bu melun babalar, vahşi bir sistemi yaşama önce kadının bedeninden, sonra doğanın yüreğine değin her yere dayatarak, baskı ve şiddetle geçirdiler. Başka halkların analarına dillerini unutturdular, silahı icat edip; evlatların canına kıydılar ve ölen evladı arkasından, anasının hangi dilde ağladığına hiç bakmadılar.

Bugün, Dünya ANAdil günü; ağzını açıp tek kelime edemeyen analarımızın da günü..
bugün kutlanacak gün değildir kurtuluşa kadar.
bugün analarımız için,
ana dillerimiz için dövüşeceğimiz gündür..

Share:

Read More

Sadece doğa değil, biz de kirleniyoruz.

Sadece ağacın, kuşun ve böceğin hatrına değil; yanılgısına kapıldığınız benliğinizin aşkına da sahip çıkın yaşama. Canlılık birbirine paranın, sermayenin, iş gücünün, rahatın ve huzurun, bolluğun ve çokluğun bağlarıyla değil, organik bağlarla bağlıdır. Bu organizmanın hastalanan bir parçası, sadece ona temas eden organları değil, onunla birlikte olan bütün organları hastalandırır. Şu gerçek gözünüzün önünden asla yitmesin; bizler dünya denen bu canlının parçasıyız. Herşeyle birlikte; bu canlının kendini yaşatan ve kendini yaşatırken bize de sunan parçasıyız.. eğer kanserli gibi hareket edip, bu canlının yaşam devrelerini geleceği gözetmeden zehirlemeye devam edersek, kanserimizi durduramaz ve canlının her yerine aynı pislikle bulaşırsak, kendi yaşamımızı da tehlikeye atacağız. Bunu görmek için okullar okumamız gerekmiyor. Bunu anlamak için kitaplar yutmamız da gerekmiyor. Zifiri cehalet dönemine sırtımızı dayamış, mecburi aydınlık çağına şahitlik ediyoruz artık; artık biliyor ki, zehirlediğimiz gökyüzünden uzakta değiliz, gökyüzünü ciğerimizde tutuyoruz. Zehirlediğimiz su kaynaklarının dışında değiliz, bütün sular bedenimizde akıyor. Yediğimiz bitkilerin dışında değiliz, onlardan alıyoruz ve onlara veriyoruz. Yaşam her ne kadar dışsal algımızın önüne serilse bile, organik biçimde hayatımızın içine de giriyor. Sadece gökyüzünü, suyu ve toprağı kirletmiyoruz! Kirlettiğimiz kadar da kirleniyoruz..

Lütfen, sadece ağacın ve kuşun değil; yaşamın hakkı için duyarlı olun. Sadece doğayı değil, kendinizi de korumak için uyumlu yaşamayı arzulayın. Sadece doğayı kirletmiyoruz çünkü, doğayla birlikte kirleniyoruz çünkü bunu anlayın.

Çocuklarınıza reva gördüğünüz kanserli bir dünyada, acılı bir hayat olmasın.

Sağlıklı bir yaşam için, uyumlu bir canlı olmayı öğrenin. Doğayı ve yaşamı kirletmelerine izin vermeyin.

Share:

Read More

gerçeklik ve faşizm

Sevgililer, gerçek öylesine acımasızdır ki 'yalancının' kim olduğunu sormaz.. Enternasyonaldir gerçeklik.. ve bazı gerçeklikler öylesine biricikleşmiştir ki; onun felsefi bir 'dışa akımı' ve 'başka yorumu' yoktur! Sadece kendisi vardır; olduğu yerde, ağır ve acı verici olarak tarifini iyi yapar.. İşte FAŞİZM'de bu gerçekçilik tanımı içindedir. Türkiye'de küçücük bir zümre dışında kendine faşist diyeni pek azdır aslında, ancak Türkiye'de faşist olmadığını iddia eden on-milyonlarca faşist yaşar. Onların kendilerine ördüğü hiçbir mazeret, hiçbir söylem akıla hitap etmez.. Onların kendilerini olduğu gibi kabul etmesi-de zordur. Faşizmin pek çok özelliğini bünyelerinde taşırlar ve faşist olduklarını anlamazlar. Bunları pek uzakta aramayın, çok yakındadırlar aslında; hepimizin evinde, çoğumuzun odasında bile.. ve hatta yine azımsanmayacak kadar çoğu-da aynanın karşısındadır bunların; öyle gözünüzü uzaklara dikmeyin hemen! Kendinizle tanışın..

Kimileri barikatlar-da bu arkadaşların,
kimileri sokaklar-da
kimileri açık açık faşist
kimileri ise gizliden gizliye!
kimi bilir, kimi bilmez
kimi ise inkarcıdır..
kimileri mutfakta; kasaptalar

bir annenin yavrusunu öldürüyorlar kimileri,
kimileri bu ölümden pay alıyorlar
kimileri onu anne-yavru saymıyorlar.

herkesin bir bahanesi var;

kimi; Türkiye'yi böldürmeyecekmiş
kimi; sağlık için yiyecekmiş..
kiminin de parası yokmuş, çaresizmiş..

kimine göre; kadın susacakmış
kimine göre; herşey bizim içinmiş
kiminin hiç görüşü yok..

#milyonlarcafasist e...

bir kedi için dövüşeceğiz, bir köpek için, bir dana için..
bir adım geri durmayacağız..
ne insandan,
ne hayvandan asla vazgeçmeyeceğiz!
bugün hayvan ölümleri için susanlar,
hayvan katliamına adalet istiyoruz diye kızanlar iyi bilsinler!
işkenceyle öldürülmüş bir kedinin hakkını arayamayan,
öldürülmüş insanın hakkını da aramazdı;
ucunda politika (bir çıkar) olmasaydı..!

Share:

Read More

Çerkes Soykırımı Tanınsın - İmza Kampanyası

Share:

Read More

Örgütlü Saldırılar sürecekse, savunma güçleri de örgütlenmelidir.

Savunma terimi üzerine düşünüldüğünde elbette bir saldırı aranmaktadır. Şimdi yoldaşlar kendi iç uzlaşma kanatlarında bunu da konuşuyorlar, belki hiç açılmamış bir paragrafı konuşmamız gerekiyor. Bir saldırı olmaksızın, bir savunma mekanizmasının geçersizliği üzerine benim de itirazım var! Çünkü insanlığa, özgürlüğe ve yaşam alanına bir defa bile saldırı olduğunda (ki çok daha fazlası olmuştur.) savunma mutlaka doğal bir refleks haline gelir. Saldırı olabileceği ihtimali sürekli bir şüphe uyandırır ve genellikle bu şüpheler yerindedir. Çünkü zayıflık; küçüklük veya azlık değil; hazırsızlıktır. Eyleyen azınlığın, gündemden düşmeyen saldırıkara çeşitli savunma yolları oluşturması; bir saldırı paranoyası, korku değil aksine; paranoyaları yok etme, korkunun üstesinden gelmesiyle ilişkilendirilebilir. Aynı zamanda saldırganlığı ilke edinmişler çağında, düşmanın ritmik tüm saldırılarına karşılık savunma da ilkeleşmelidir. Bilinmelidir ki; her tarafın bir karşı tarafı olur ve bu tarafların karşı taraflara karşı gerçekleştirdikleri her hareketin de bir karşılığı bulunur. Düşmanların günceleştirdikleri saldırılar; yoldaşların günceleştirecekleri savunmaları doğuramıyorsa; düşmanlar tarafından kuşatılan bir hareketin tam içinde olup-olmadığımızı düşünmemiz gerekir.

Savunma; ilkeselleşmeden önce ihtiyaçlaştığında; (ki büyük ihtiyaç olduğunu düşünmekteyim) ve bu ihtiyaç bir hayat meselesine dönüştüğünde; artık savunmasızlığa karşılık canlar veriliyorsa ve düşman bunu kullanarak iyice hayata kast ediyorsa; savunmanın şiddetli gücünün şiddet içeriğinden; bunu o denli ihtiyaç haline getiren düşmanın kendisi sorumludur. Savunma şiddeti; tamamen saldırı şiddetiyle alakalıdır. Bu durumda; ortalık yere zarar veren bir savunmadan önce, bunu ihtiyaç haline getiren saldırganlığın eleştirisi olmalıdır. Saldırıları eleştiremeden, savunmaları eleştirenleri ise; tarihin ikiyüzlüleri olarak değerlendirip pek ciddiye almamamız gerekiyor.

Bugün Kürdistan başta olmak üzere bir çok çeşitli bölgede; savunma güçlerine yönelen eleştirilerin malesef saldırı güçlerine yönelmediği gerçekçiliğini düşünmeliyiz. Bugün saldırılar karşısında tecrübelenerek savunma kanatlarını oluşturamayan direniş sahalarının kaybettiklerini de konuşmalıyız ve savunma ihtiyacına karşın; barış, antimilitarizm, şiddetsizlik gibi evrensel değerleri; tek taraflı olarak direnenlere dayatıp, saldıranlara karşı hiçbir fiili hareketi olmayanları da tanımalıyız.

Saldırı varsa, savunma da olur. örgütlü savunmanın bulunmadığı örgütlü saldırılar karşısında direnenler; kaybettikleri herşey için sorumlu sayılmalılar.

Share:

Read More

Yeni Başlayanlar için: İnsan Çerkesi olmak...

YENİ BAŞLAYANLAR İÇİN, İNSAN ÇERKESİ OLMAK..

Hani toplumun izbeleşmiş ve insanlık karakterini kaybetmiş insanlarını çokta ciddiye alıp, başımı ağırttığımdan değilde; belki dar kafalarını çevreleyen duvarları yıkmalarına yardımcı olabilirim ihtiyacıyla yazıyorum bunu... Belki onlara, karakterlerini kaybettikleri yaşam için, onları çepeçevre saran bu onursuzluk duvarını yıkmak konusunda cesaret veririm. Anlamazlarsa da, kaybedeceğim bir şey yok; onlar için bir umutsuzluğa düşmediğim gibi, bir umutta beslemediğim aşikar; kalenin duvarında yosun olmaya razılaştırılmışlar için sanırım bu duruşum en hayırlı olanıdır.  Malum geçen zaman uyuyan halkların ellerinden, kendilerine özgü olan bütün renkleri aldı; gri zekalı yığını da önümüze utanç duvarı olarak koydu. Ama mücadele öyle bir zamanlamada dirilir ki, grizekalaştırdıkları yığınların içinden gökkuşağıyla gözleri kamaştırır. Hiç beklenmeyen bir şey olur: Grizekalıların bütün baskılarına, itirazlarına rağmen; halkın oğlu: halkının sesi olur ve bağırmaya başlar.. işte o ses bir kere çıka-dursun gırtlaktan; onu susturmaya gücü yetmez kimsenin. İşte bu yazının bütün özeti-de bu; Grizekalılaştırılmış Çerkeslere hitaben, İnsanlık renklerinin gökkuşağına, Çerkeslerin adıyla ışıldayan İNSANLIK ONURU rengidir. Onlara, kaybetmeye yüz tuttukları onurlarını tekrar anlatma denemesidir. Kale duvarında, yosun gibi ezik, izbe ve onursuz olmanın ve tüm bu izbe yaşamına rağmen, tüm bu kral seviciliğine rağmen arsızca, damarı çatlamışça çıkıp; kendi halkının sesi olmaya çalışan halk çocuklarına çatışının ne denli ezik bir duygu patlaması olduğunu hatırlatmaktır. Bu yazı; Halklar Gökkuşağındaki Çerkeslik ışıldamasının, birinci ağızlardan yansımasıdır.

Özellikle, mücadelemizin görsel arşivlerine gelip "Bunların neresi Çerkes" diye soran kişilere seslenmek istiyorum. Bu bir kıstas değildir elbette, ancak genel anlamda aktivistlerimizin kendilerini tanıttığını; kendilerine sorduklarında, nereden Çerkes olduklarını anlatacakları, sizin grizekanızın yetmeyeceği ölçüde nereden - nereye Çerkes olduklarını bilinci vardır. Eğer siz, terbiye duyunuzu yitirmiş bir şekilde kasıla kasıla sorarsanız "Neresi Çerkes" diye.. Size nereden Çerkes olduklarını anlatır, sizin nereden Çerkes olduklarınızı sorarlar. Ne kadar Çerkes kaldığınızı da sorarlar. Size Çerkesliği sorarlar. Sizin izbe duvarlarda, yosun gibi yaşamınızın Çerkeslikle ne kadar alakalı olduklarını sorarlar. Hatta bunu o güzelim mavi gözünüzün içine bakarak yaparlar. O onursuzluktan etkilenmeyen kasıntılı gövdenizi dik tuta tuta rezil oluşunuz anında gösterdiğiniz fiziksel tepkileri de incelerler. Sizi "bir omurilik yeteceği halde, koca bir beyini boş yere taşıyanlar" deneğiymiş gibi; asimilasyonun, grizekalaştırılmanın tarihiymiş gibi yazarlar. Ama sizde elbette Xabze'nin X'si bile kalmadığı için gidip orada-burada ben Çerkesim intibası yaparsınız, "Çerkesliği benden öğrenin" dersiniz.. Biz de size Bzeyiko savaşından, Çerkesya Ulusal Meclisine; onuru ve kimliği için savaşan Çerkeslerin yüz utancı olduğunuzu anlatırız, sanki anlayacakmışsınız gibi... Sonra içimizdeki kardeşlerimizden genç olanları üzülerek gelirler yanımıza.. derler ki bize "Sigoş, bunlar nasıl Çerkes?" "Bunlara rağmen, devam mı?" diye.. evet; şimdi gidin aynanın karşısına geçip sorun hadi: Biz nasıl Çerkesiz?.. diğer soruyu siz boşverin, zaten hiç dolu bir şey veremediğiniz halkınız için; biz yoldaşlarımıza diyeceğiz ki "evet, bunlara rağmen devam"  size rağmen, sizin üstünüze giyindiğiniz halkın onurunu koruyacağız anlayacağınız.

Şimdi bize soruyorsunuz; Bunların neresi Çerkes diye? Belki de bildiğiniz tek saldırma yolu bu, siz hani; düğünlerde gerile gerile oynarken, kahvehanelerde kasıla kasıla söylenirken; diliniz ve kültürünüz akademik olarak asimile olmuş, tek kelime etmemişsiniz. Belki siz de bilmiyorsunuz.. Belki hani sülalenizi biliyorsunuz ama Sürgün yollarındaki dönüşümünüzden bi habersiniz.. mesela; ben Abzex biri olarak, Samsun'dan Ürdüne kadar nasıl gittiğimizi, şu talihsiz bize ingiliz peksimetini filan biliyorum. Mesela rahmetli dedemin babası olan Mustafa Apiş'in Gaziantep illerinde neler yaşadığına kadar araştırıyorum. Hatta en önemlisi, ulusallaşma savaşımız olan Bzeyiko'da kabilemin halkını satan Pşılara karşı duruşunu, halkı için meclisleşen Xase için mücadelesini de biliyorum. Ben savaşmanın ve savaşmamanın; susmanın ve konuşmanın.. mücadele vermenin ve vermemenin ne demek olduğunu da çok iyi biliyorum. Benim soyadım hala Çerkesçe mesela.. bunun sebebini ve sonucunu da biliyorum. Ancak merak ediyorum: içinde benim de, Kadir Canbek'inde, Oktay Yalçın'ında olduğu fotoğraflara gelip; Tsey Mahmut'un, Yusuf Arslan'ın, Nazım'ın, en başta kimliği için savaşan 1864te kimliği için ölenlerin, sürülenlerin kavgasını veren, kimliği için mücadele verenlerin, diğer halklarla dayanışmayı tarihinden aldığı dersle icra edenlerin fotoğraflarına gelip; kasıla kasıla diyorsunuz ya "bunların neresi çerkes" diye.. Bizim tarihimiz, aldığımız nefes, verdiğimiz nefes, kavgamız, insanlığımız.. inancımız Çerkestir efendi.. biz kimliği için düşenlerin yolunda, düşmeye hazırız. Ancak siz, nimet olan iletişim kanallarına illet gibi gelip; kasıntı bir şekilde, tarihinden kopmuş, kimliğinden kopmuş, geçmişinden zerre barındırmayan bir üslupla soruyorsunuz.. Zaten ancak onu yapabilirsiniz, ondan başkasını hayal bile edemezsiniz. Evet; size bir omurilik yetebileceği halde, o koca beyini kafanızda boş yere taşıyorsunuz.. Duvarınıza iyice tututun, kökünüzü duvarınıza iyice salın.. çünkü o duvarın güneş değmeyen yerlerinden başka vatanınız kalmamış sizin.. Çünkü sizin tarihiniz, o duvarınız yıkılana kadar ve biz bugün o duvarı yıkmaya her zamankinden daha yakınız.
Halklar, Grizekalılarından kurtulacak ve Gökkuşaklarına kavuşacaktır elbet.

Share:

Read More